11 years ago · skoufopoulou ·
Οι Αθηναίοι στο ντιβάνι
Ο δρόμος για την αυτοεκτίμηση, ξεκινά με την ορθή διαχείριση των καθημερινών καταστάσεων και καταλήγει στη θέληση για ζωή.
Σοφία Κουφοπούλου, ψυχολόγος-ψυχοδραματίστρια, συνεργάτης «Μείνε Δυνατός»
Στην ψυχοθεραπεία μαθαίνω πώς να δίνω αξία στον εαυτό μου και να μην επηρεάζομαι από το τι πιστεύουν οι άλλοι για μένα. Είναι ένα πολύ μεγάλο βήμα.
Όταν πηγαίνουν στον ψυχολόγο κάτι τους δυσκολεύει. Έχουν βρεθεί σε ένα αδιέξοδο. Οπότε το αίτημα είναι, συνήθως, ένα χέρι βοήθειας, κάποιον να τους βγάλει από τη δύσκολη θέση. Δεν έχει καμιά σχέση η ηλικία, έχω γνωρίσει γυναίκα που είναι 65 ετών με απίστευτη επιθυμία να δουλέψει με τον εαυτό της. Επικοινωνούμε πλήρως το αίτημά της, τι είναι αυτό που θέλει να δουλέψει, τι στόχους έχει, ποιες δυσκολίες. Και μπορεί άλλος να είναι 40 ετών και να μην μπορεί να το κάνει.
Ο στόχος της θεραπείας είναι να βρει ο καθένας τον δικό του τρόπο να διαχειρίζεται τα θέματα, τα προβλήματα που του παρουσιάζονται, ώστε όταν επανεμφανιστούν να μην έχει τόσο ανάγκη τον ψυχολόγο.. Είναι μια διαρκής διαδικασία ζωής, ο καθένας έχει ένα βασικό θέμα που τον απασχολεί, το οποίο προβάλλεται σε διάφορες καταστάσεις και εμφανίζεται ανά διαστήματα. Έχει, όμως, να κάνει και με το πόσο συνειδητοποιεί ότι έχει την ανάγκη να απευθυνθεί σε κάποιον και πότε τα καταφέρνει μόνος. Πολλές φορές σχετίζεται με τη δομή της προσωπικότητας, βάσει της ψυχανάλυσης χωρίζουμε τους ανθρώπους σε νευρωσικούς και ψυχωσικούς. Ο νευρωσικός θα το βρει πιο εύκολα, ένας ψυχωσικός δεν θα μπορέσει να φτάσει εκεί. Εκεί κάποιοι άνθρωποι, λόγω της προσωπικότητάς τους, έχουν συνεχή ανάγκη επαφής με κάποιον ειδικό, κάποιον που θα τους δείχνει τα βήματα, τι πρέπει να κάνουν.
Οι άνθρωποι θέλουμε να έχουμε τον έλεγχο, είναι ένα στοιχείο της θεραπείας. Κάποιοι λένε ότι δεν θα πάνε σε ψυχολόγο, γιατί μετά θα έχουν εξάρτηση από εκείνον. Κοινώς, μετά θα χάσω τον έλεγχο και τι θα γίνει αν χάσω τον έλεγχο; Ενώ, τώρα μπορεί τα πράγματα να μην είναι καλά, αλλά έχω τον έλεγχο. Όταν κάποιος έρχεται, αρχικά είναι σαν παιδί, όπου έχεις εσύ τον έλεγχο κι έρχεται με το φόβο ‘τώρα, τι θα κάνουμε;’ Εκεί πρέπει να δείξει ο ψυχολόγος πως δεν είναι θέμα ελέγχου. Εσύ είσαι εδώ, εσύ τι θα κάνεις με τα θέματά σου. Εγώ δεν μπορώ να κάνω θαύματα.
Οι σχέσεις απασχολούν πάρα πολύ τους ανθρώπους, έρχονται μετά από ένα χωρισμό ή γονείς με τα παιδιά. Είναι πολύ δύσκολο να αποδεχθεί ότι πρέπει να πάει το παιδί του σ’ έναν ειδικό, νιώθει ότι δεν τα καταφέρνει ως γονιός. Θέλει πολύ λεπτό χειρισμό το πώς θα επικοινωνείς με το γονιό όταν βλέπεις το παιδί του, θέλει πολλή προσοχή. Νιώθουν ότι χάνουν το γονεϊκό τους ρόλο.
Συναντώ συχνά το δίπολο ενόρμηση ζωής- ενόρμηση θανάτου. Πες το θέληση ζωής- θέληση απομόνωσης, όπως και να το πεις είναι το ίδιο πράγμα. Στη ζωή είναι πώς θα καταφέρουμε να πλησιάζουμε στη ζωή κι όχι στην απομόνωση, στη θλίψη. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν καρκίνο, μια κοπέλα συγκεκριμένα στην οποία είχαν πει ότι μπορεί να κάνει μετάσταση σε 3 μήνες – είχε πολύ επιθετικό καρκίνο- που απ’ τη θετική της σκέψη έκανε τελικά μετάσταση στους 8-9 μήνες. Της είπαν διάλεξε: ή θα κάνεις χημειοθεραπεία σοβαρή που μπορεί να μην αντέξεις ή άσ’ το και μπορεί να πεθάνεις σε πέντε μήνες ή σε δύο. Κι αυτή η γυναίκα έχει τέτοια θέληση ζωής και τέτοια ζωντάνια, που συνεχίζει τη ψυχοθεραπεία, είναι στην ομάδα και δίνει δύναμη ζωής στους υπόλοιπους. Η ίδια δεν ξέρω τι παίρνει, αλλά έχει τέτοια δύναμη που διοχετεύει και στους άλλους. Έχει να κάνει σ’ αυτή τη διαδικασία πόσο συνδεδεμένος είσαι με τον εαυτό σου. Ο καθένας έχει το δικό του ρυθμό, άλλοι πάνε πιο γρήγορα, άλλοι πιο αργά.