4 years ago · Sofia Koufopoulou ·
Για το καλό μου….
Από σήμερα στερούμαι ελευθεριών.. πρέπει να με « προστατέψω». Πρέπει να μηδενίσω την από κοντά επαφή με τους αγαπημένους μου ανθρώπους.
Πολλά συναισθήματα αναδύονται μέσα μου…θυμός, θλίψη.
Δε μου επιτρέπεται να βγω μετά τις 9:00, να βγω χωρίς να ενημερώσω. Μπαίνω σε ρόλους παιδιού και αναβιώνω ίσως συναισθήματα εφηβείας. Πως ένιωθα όταν μου έλεγαν οι γονείς μου την τάδε ώρα πρέπει να έχεις επιστρέψει σπίτι..περιορισμένη, αναγκασμένη να υπακούσω, στέρηση της ελευθερίας μου…τώρα γονείς μου είναι το κράτος…Υπάρχουν γονείς όπως και κράτη αυταρχικά, ανεκτικά-αδιάφορα και δημοκρατικά. Βέβαια ενώ τους φυσικούς γονείς δεν τους επιλέξαμε ως παιδιά, το κράτος το έχουμε επιλέξει εμείς.
Παρόλα αυτά βιώνουμε παρόμοια συναισθήματα με την εφηβική περίοδο. Το θέμα όμως δεν είναι να κατηγορήσω τους γονείς μου ή το κράτος. Το θέμα είναι τι μπορώ να κάνω για μένα αυτή τη στιγμή δεδομένων των συνθηκών. Μπορώ να μου επιτρέψω να νιώθω ότι νιώθω, μπορώ να το εκφράσω σε όποιον νιώθω κοντά μου ψυχικά. Μπορώ επομένως να θυμώσω, να απογοητευτώ, να κλάψω. Μπορώ όμως και να με φροντίσω και αυτό μπορώ να το κάνω μόνο εγώ…ίσως όχι με κάποιους από τους τρόπους που το έκανα χθες…να πιω έναν καφέ με φίλους, να γευματίσω σε μία ταβέρνα και να ψωνίσω καινούρια ρούχα. Ίσως χρειάζεται να ανακαλύψω πιο ουσιαστικούς και εσωτερικούς τρόπους φροντίδας μου. Δύο μέρες τώρα κίνηση στους δρόμους, ουρές στα μαγαζιά…να προλάβω να ψωνίσω…η τάση του ανθρώπου όταν έρχεται το τέλος να τρέχω να προλάβω…Ας μάθω να ζω πριν έρθει το τέλος.
Και επανέρχομαι ίσως δε μπορώ να βγω στις 10:00 να δω ένα φίλο, όμως μπορώ να εκμεταλλευτώ την τεχνολογία και να τον φέρω έστω μεσα από μια οθόνη κοντά μου. Μπορώ επίσης να έρθω πιο κοντά με μένα, να ανακαλύψω κάτι καινούργιο για τον εαυτό μου, να σκεφτώ πως έχω διαμορφώσει τη ζωή μου, τι μου αρέσει και τι όχι, τί θα ήθελα να αλλάξω και ίσως να βάλω μια νέα δραστηριότητα στη ζωή μου. Είχα στην καθημερινότητα έστω λίγα λεπτά για μένα στις “κανονικές” προηγούμενες συνθήκες;; Τώρα υπάρχει ελεύθερος χρόνος και αναρωτιέμαι τι μπορώ να κάνω. Μπορώ να μαγειρέψω, να πλέξω, να φτιάξω ένα παζλ, να διαβάσω ένα βιβλίο, να δω μια ταινία, να ζωγραφίσω, να παίξω επιτραπέζιο. Όλοι μας έχουμε ενδιαφέροντα που μπορούμε να ανακαλύψουμε..όπως ένα παιδί που ότι κι αν συμβαίνει δε σταματάει να παίζει..δε σταματάει να ζει και να βρίσκει τρόπο να απολαμβανει. Δε λέω να μην έχουμε τις σκέψεις του ενήλικα μέσα μας την αγωνία του τι συμβαίνει στην κοινωνία κ πως θα εξελιχθεί η κατάσταση που ζούμε…λέω να μην ξεχάσω το παιδί που έχω μέσα μου τη δημιουργικότητα κ τον αυθορμητισμό μου και αυτά κανένας γονιός κ κανένα κράτος δε μπορεί να μου τα στερήσει…